Strzeszczenie wiary w symbolach (3) - Symbole złotego wieku partystyki Symbol nicejski (325) Błędne teorie Ariusza odnoszące się do Chrystusa stały się okazją ogłoszenia wspólnego dla całego Kościoła wyznania wiary. Fragmenty nauki Ariusza, zawarte w zbiorze krótkich rozpraw i ludowych pieśni pt. „Talia”, odnajdujemy u św. Atarcazego. Ariusz wyznaje „Jednego Boga, jedynego niezrodzonego, jedynego wiecznego, jedynego, który jest bez początku i jest jedynym prawdziwym Bogiem”. Syn zatem nie jest wieczny: „Bóg nie był wiecznie Ojcem… Syn nie może być Bogiem, skoro był czas, kiedy On nie istniał; nie mógł bowiem istnieć, kiedy nie był zrodzony”. Syn został stworzony jak inne stworzenia ż niczego, aby stać się dla Ojca narzędziem stworzenia. Nie jest niczym więcej, jak tylko jedną z władz Bożych. Nie jest Bogiem prawdziwym, „współistotnym” Ojcu, a tylko Synem Bożym z łaski. Wprawdzie w swoim wyznaniu wiary skierowanym do Aleksandra, patriarchy aleksandryjskiego, Ariusz oznajmia, że Syn jest „zrodzony odwiecznie jako doskonałe stworzenie Boga, niezmienne i nieskazitelne”, ale nie mówi, że Syn jest wieczny i bez początku: „genetos” (stworzony), ale nie „germetos” (zrodzony). Dla Ariusza Syn Boży nie jest wolny od niedoskonałości istoty stworzonej, podlega bowiem Bogu; nic zna doskonale ani Ojca, ani siebie samego; całą wielkość swoją bierze z woli Ojca: „jest z natury zmienny jak my wszyscy, pozostaje dobrym tylko z własnej wolnej woli”. Konstantyn pragnie pokoju na obszarze Imperium, a ponieważ Ariusz liczy wielu zwolenników i wprowadza zamęt w społeczność chrześcijańską, więc cesarz przyjmuje myśl Huzjusza, biskupa Kordoby i swego doradcy w sprawach religijnych, aby zebrać biskupów „całego świata” na naradę. Poczta cesarska zwozi biskupów z całego cesarstwa, w większości jednak ze Wschodu, w liczbie około trzystu (tradycyjna liczba 318 pochodzi z Pisma św., Rdz 14,14). Pierwszy Sobór Powszechny trwa od 20 maja do 19 czerwca 325. Mimo opozycji maleńkiej grupy siedemnastu jawnych zwolenników Ariusza pod przewodnictwem Euzebiusza z Nikodemii, ówczesnej stolicy Wschodniego Cesarstwa, i Euzebiusza z Cezarei — Ojcowie Soboru odrzucają naukę Ariusza. Ustalają oni tekst wspólnego wyznania wiary, wprowadzając wyraz „homoousios” na określenie „współistotności” Syna z Ojcem. Wszyscy obecni, z wyjątkiem dwóch, których cesarz natychmiast skazał na wygnanie, podpisują ustalony tekst. Opozycja jednak wystąpi zaraz po odjeździe cesarza lub po powrocie biskupów do swoich gmin. Dopiero po blisko sześćdziesięciu latach walki wiara nicejska zostanie sprecyzowana na II Soborze Powszechnym w Konstantynopolu (381). Por. I. Ortiz de Urbina, „Nicee et Constantinople”, Paris 1963. Euzebiusz z Cezarei twierdził, że Symbol nicejski, najsławniejsze wyznanie wiary starożytności chrześcijańskiej, opiera się na Symbolu jego Kościoła. Atanazy, który przekazuje list Euzebiusza („De decretis Nicaenae Synodi”, 37, 2 - PG 25, 428), nie zaprzecza temu. łatwo jednak stwierdzić, że inne Symbole (np. jerozolimski, podany przez św. Cyryla, Dz. 9) są tak samo bliskie nicejskiemu. Autorem Symbolu może być Hozjusz z Kordoby (Atanazy, „Historia arianorum” 42 - PG 25, 744). Za ostateczną redakcję jest odpowiedzialna Hermogenes z Cezarei (św. Bazyli, List 81 - PG 32, 457). Najstarszą wersją łacińską z nieznacznym odchyleniem od oryginału wydaje się być tekst podany przez św. Hilarego („De synodis” 84 - PL 10, 536), który podkreśla, że „z jednej substancji” wyraża się po grecku „homoousios”. Niektóre podkreślenia Sobór wprowadził szczególnie przeciw arianom: „z substancji Ojca”, „Bóg prawdziwy”, „nie stworzony”, „współistotny (homoousios) Ojcu”. Wierzymy w jednego Boga Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych; i w jednego Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, zrodzonego z Ojca, jednorodzonego, to znaczy z substancji Ojca, Boga z Boga, światłość ze światłości, Boga prawdziwego z Boga prawdziwego, zrodzonego, nie stworzonego, współistotnego Ojcu, przez którego uczynione zostały wszystkie rzeczy tak w niebie, jak i na ziemi; który zstąpił dla nas i dla naszego zbawienia; przyjął ciało i stał się człowiekiem; poniósł mękę i zmartwychwstał dnia trzeciego, i wstąpił do nieba; i przyjdzie sądzić żywych i umarłych. [Wierzymy] w Ducha Świętego. Symbol Epifaniusza (374) Symbol nicejski byt niedoskonały. Nie dawał żadnego określenia Ducha Świętego; nie rozróżniał jasno „hypostasis” od „ousia”. Na Zachodzie wyraz „substantia”, który tłumaczy „hypostasis” (Rufin wprowadził dokładniejszy odpowiednik: subsistentia), i „essentia” (gr. ousia) są równoznaczne. Natomiast na Wschodzie „hypostasis” przyjmie stopniowo znaczenie „osoby” i pokryje się z „prosopon” u Ojców kapadockich. Epifaniusz, biskup Salaminy na Cyprze (ok. 315--403), ubolewał nad brakami Symbolu nicejskiego. Znając doskonale cały świat śródziemnomorski, po którym wędrował w poszukiwaniu wszelkiej herezji, byt świadkiem trudności duszpasterzy w wykładaniu wiary nicejskiej. Stąd też do swego dzieła dogmatycznego pt. „Ancorntus” („Silnie zakotwiczony” PG 43) doda komentarz do Symbolu, uzupełniając naukę o Duchu Świętym i zwalczając szerzący się apolinaryzm. Dla Apolinarego bowiem, biskupa Laodycei, Chrystus był Bogiem-człowiekiem, ale zamiast duszy i umysłu ludzkiego posiadał Boży Logos. Stąd u Epifaniusza jest położony nacisk na „doskonałość” człowieczeństwa w Chrystusie. Wykład Symbolu kończy się anatematyzmem wziętym z akt Soboru Nicejskiego. Przyjęte tłumaczenie łacińskie trochę odbiega od tekstu greckiego, którego się trzymamy. Wierzymy w jednego Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych, i w jednego Pana, Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, zrodzonego przez Boga Ojca, jednorodzonego, to jest z substancji Ojca: Boga z Boga, światłość ze światłości, Boga prawdziwego z Boga prawdziwego, zrodzonego, nie uczynionego, współistotnego Ojcu, przez którego wszystko się stało tak w niebie, jak i na ziemi, rzeczy widzialne i niewidzialne. On to dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił i przyjął ciało, to znaczy prawdziwie narodził się z Maryi zawsze Dziewicy za sprawą Ducha Świętego, stał się człowiekiem, to jest przyjął człowieczeństwo doskonałe: duszę i ciało, umysł i wszystko, co do człowieka należy, z wyjątkiem grzechu; nie z męskiego nasienia ani przez przebywanie w jakimś człowieku, ale przez przysposobienie sobie ciała, które złączył w sobie w jedną i świętą pojedynczość. Nie w ten jednak [to uczynił] sposób, w jaki prorokom udzielał natchnienia i w nich przemawiał oraz działał, lecz zechciał być człowiekiem prawdziwym: zaiste, „Słowo ciałem się stało” [J 1, 14]; i ani żadnej nie uległ zmianie, ani nie przemienił Bóstwa swego w naturę człowieka, lecz włączył [tę naturę] w jedną świętą swoją doskonałość i Bóstwo. Albowiem jeden jest Pan Jezus Chrystus, nie dwaj: ten sam [jest] Bogiem, ten sam Panem, ten sam królem, On poniósł mękę w ciele i zmartwychwstał. i w tym samym ciele wstąpił do nieba, i zasiadł chwalebnie po prawicy Ojca; w tymże ciele przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a królestwu Jego nie będzie końca. Wierzymy i w Ducha Świętego, który mówił przez Zakon, nauczał przez proroków, zstąpił nad Jordan, przemówił przez Apostołów i zamieszkuje w Świętych. A dalej wierzymy w Niego, że jest Duchem Świętym, Duchem Bożym, Duchem doskonałym, Duchem Pocieszycielem, nie stworzonym, pochodzącym od Ojca, udzielonym przez Syna i przez Niego podanym naszej wierze. Wierzymy w jeden, powszechny i apostolski Kościół i w jeden chrzest pokuty, i w zmartwychwstanie umarłych oraz sprawiedliwy sąd nad duszami i ciałami, w królestwo niebieskie i życie wieczne. Tych zaś, co mówią, że był niegdyś [taki czas], kiedy nie było Syna albo Ducha Świętego, albo że któryś z nich został uczyniony czy to z niczego, czy to z innej hipostazy lub substancji, utrzymując, że bądź Syn, bądź Duch Święty podlega przemianie — powszechny i apostolski Kościół, matka wasza i nasza, wyłącza ich ze swojej społeczności. Potępiamy także i tych, którzy nie wyznają zmartwychwstania umarłych, oraz wszystkie herezje niezgodne z tą świętą wiarą. Symbol konstantynopolski (381) Zaraz po Soborze Nicejskim wschodnia część świata chrześcijańskiego podzieliła się na dwa obozy. Jedni odrzucali wyraz „homoousios” jako nie znajdujący się w Piśmie św., drudzy bronili tego wyrazu, ponieważ został przyjęty przez Ojców Soboru i doskonale wyrażał wiarę katolicką o Boskiej naturze Chrystusa. Do śmierci Konstantyna (337) opozycja działała w ukryciu, ponieważ cesarz uważał Sobór Nicejski za swoje dzieło osobiste. Ale następca jego, Konstancjusz, poddał się całkowicie wpływom ariańskim i systematycznie tępił obrońców Synodu Nicejskiego zebranych wokół patriarchy aleksandryjskiego Atanazego. Obóz ariański podzielił się wówczas na różne odłamy, ogłoszono kilka nowych formuł wiary. Wszystkie te formuły nie są formalnie heretyckie, ale wszystkie pomijają — niektóre wykluczają — wyraz „homoousios”. Nawet papież Liberiusz podpisał dwie takie formuły, odwołując jednak swój podpis, kiedy stały się one hasłami ugrupowań o nastawieniu wyraźnie heretyckim. Lecz dzięki działalności Atanazego na terenie całego Imperium (okazji dostarczyły liczne jego wygnania) i Hilarego na Zachodzie wiara nicejska zyskała uznanie większości biskupów. Szczególnie na Wschodzie powstała grupa wybitnych teologów w Kapadocji: Grzegorz z Nazjanzu, zwany Teologiem, Bazyli, Grzegorz z Nyssy. Ustalili oni jednolite słownictwo teologiczne i doprowadzili do triumfu dogmat ogłoszony w Nicei. Cesarz Teodozjusz zwołał Sobór w Konstantynopolu (381), aby wyjaśniono punkty sporne. Wprawdzie sobór ten obradował tylko jako synod ogólnowschodni bez udziału episkopatu zachodniego — papież Damazy, który wiedział o nim, ani nie aprobował go oficjalnie, ani nie odrzucił, pisał nawet do biskupów Illirii (na pograniczu obu części cesarstwa), aby obrali dobrego biskupa dla stołecznego miasta (PL 13, 365) — ale ze względu na ważność decyzji tego synodu szybko uznano go za „powszechny”. Papież Wigiliusz na II Soborze Konstantynopolskim (553) i Grzegorz Wielki wymieniają go wśród soborów powszechnych. Starożytni historycy nie podają, że Sobór ułożył nowy Symbol. Ale IV Sobór Powszechny (w Chalcedonie, 451) mówi o Symbolu jako o dziele II Soboru Powszechnego i przypisuje mu tę samą powagę, co nicejskiemu. Niesłusznie jednak nazwano ten Symbol w XVII w. nicejsko-konstantynopolskim, jakby tylko był uzupełnieniem Symbolu nicejskiego. Niektórzy historycy nowocześni, a wśród nich jeszcze A. Schönmetzer, nowy wydawca Denzingera (1963, s. 66), przypuszczają, że był to Symbol już istniejący, który Sobór kanonizował. Argumentacja ich opiera się na fakcie, że tekst Symbolu znajduje się u Epifaniusza w dziele „Ancoratus” napisanym w 374 r. łatwo jednak stwierdzić z kontekstu, że pierwotnie znajdował się na tym miejscu Symbol nicejski. Epifaniusz bowiem nie tylko podaje anatematyzmy Soboru Nicejskiego, ale wyraźnie narzeka na braki Symbolu, który cytuje w obliczu nowo powstałych herezji. Symbol, który podajemy — nasze obecne „Credo” — jest współczesny Soborowi i najprawdopodobniej jest owocem obrad soborowych. Wprawdzie Grzegorz z Nazjanzu, który był obecny na Soborze, ubolewa jeszcze w drugim liście do Kaledonisa nad brakami Symbolu nicejskiego, a. w „Poemacie autobiograficznym” mówi tylko, że Sobór zatwierdził wiarę nicejską, ale — zniechęcony wrogim ustosunkowaniem do niego poważnej części biskupów (mianowicie egipskich) — opuścił Sobór na samym początku posiedzeń. Grzegorz nie chciał więcej słyszeć o intrygach i walkach, które tam toczono dokoła spraw antiocheńskich i trzymał się z dala od wszelkich ośrodków teologicznych. A teksty wyżej wspomniane napisał zaledwie kilka miesięcy po opuszczeniu stolicy. Nie ma więc decydujących argumentów przeciw autentyczności „Symbolu konstantynopolskiego”. Poza tym najstarsza tradycja przyjęła go jako wyraz drugiego Soboru Powszechnego: Anonimowy „Dialog o Trójcy więtej” mówi o sprecyzowaniu „wiary nicejskiej”. Tak można też rozumieć aluzje w liście synodalnym do papieża Damazego. W każdym razie jest on od V w. jedynym oficjalnym Symbolem Kościoła greckiego. Przyjęty przez obranego na Soborze patriarchę Nektariosa jako Symbol przy udzielaniu chrztu, stał się wspólnym Symbolem całego Wschodu. Był nim nawet przez pewien czas na Zachodzie („Sacramentarium Gelasianum”), ale obecnie w Kościele łacińskim używa się „Składu apostolskiego”. Symbol konstantynopolski zastał włączany do liturgii eucharystycznej przez Piotra Folusznika, monofizyckiego patriarchę Antiochii (476-488). Po nim przyjęli go wszyscy monofizyci. Cesarz Justyn II kazał go włączyć do liturgii całego Kościoła wschodniego. Na Zachodzie pierwsza wzmianka o Symbolu we Mszy św. znajduje się w aktach III synodu w Toledo (589). Z Hiszpanii zwyczaj przeszedł do Galii, a synod w Akwizgranie (809) wystosował prośbę do papieża Leona III o wprowadzenie go do całego Kościoła. Dopiero jednak święty cesarz Henryk II w roku 1014 uzyskał od Benedykta VIII zgodę, z okazji swojej koronacji by zaśpiewano obecne „Credo” podczas Mszy św. w Rzymie. Dodatek „Filioclue”, czyli wyraźne orzeczenie o pochodzeniu Ducha Świętego jednocześnie od Ojca i Syna, wprowadzony został na terenie Hiszpanii po wyżej wspomnianym III synodzie w Toledo i już w nim pozostał. Lecz nauka, której „Filioque” jest wyrazem, była powszechna od najdawniejszych czasów. Św. Augustyn wyraźnie ją podaje kilkakrotnie w swoim „De Trinitate”, a Sobór Florencki uroczyście stwierdził, że słusznie się ten wyraz włączyło do „Credo” (IV. 41), jak to już byli przyjęli Grecy na II Soborze Lyońskim (IV. 40). Podajemy przekład z greckiego (Dz. 1963, n. 150), dodając kursywą w nawiasach różnice tekstu łacińskiego stosowanego w obecnej liturgii rzymskiej. Wierzymy [wierzę] w jednego Boga Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych; i w jednego Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, [i] zrodzonego z Ojca przed wszystkimi wiekami; [Boga z Boga], światłość ze światłości, Boga prawdziwego z Boga prawdziwego, zrodzonego, nie uczynionego, współistotnego Ojcu, przez którego wszystko się stało; który dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba i przyjął ciało za sprawą Ducha Świętego z Maryi Dziewicy, i stał się człowiekiem, Został ukrzyżowany [także] za nas pod Ponckim Piłatem, poniósł męką i został pogrzebany; i zmartwychwstał dnia trzeciego według Pisma, i wstąpił do nieba, siedzi po prawicy Ojca, i znowu przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych. A panowaniu jego nie będzie końca. I w Ducha Świętego, Pana i ożywiciela, który od Ojca [i Syna] pochodzi i którego wraz z Ojcem i Synem czcimy jednocześnie i wielbimy, który przemawiał przez Proroków. [I] w jeden święty, powszechny i apostolski Kościół. Wyznajemy [wyznaję] jeden chrzest dla odpuszczenia grzechów. Oczekujemy [i oczekuję] zmartwychwstania zmarłych i życia przyszłego wieku. Amen. Read more about Strzeszczenie wiary w symbolach (3) - Symbole złotego wieku partystyki Strzeszczenie wiary w symbolach (2) - Symbole wschodnie przednicejskie Każda społeczność podawała katechumenom streszczenie wiary do wyuczenia się na pamięć przed przyjęciem chrztu. W obecnych obrzędach chrztu pozostał ślad tej „traditio symboli” w trzeciej części ceremonii, kiedy rodzice chrzestni i wszyscy obecni odmawiają „Wierzę w Boga” i „Ojcze nasz”. Podajemy Symbol św. Grzegorza Cudotwórcy (z dziejów jego życia spisanych przez Grzegorza z Nysy), ponieważ jego nauka jest echem tradycji jerozolimskich i aleksandryjskich, które miał możność poznać dzięki swemu mistrzowi Orygenesowi w ciągu lat spędzonych na studiach w Cezarei Palestyńskiej. Drugi podany tu Symbol — Euzebiusza — uchodzi tradycyjnie za wzór „Symbolu nicejskiego”. W liście do swoich wiernych w roku 325 Euzediusz twierdzi, że to był Symbol, według którego sam otrzymał chrzest. Wyznanie wiary św. Grzegorza Cudotwórcy (III wiek) Jeden [jest] Bóg, Ojciec żyjącego Słowa, samoistnej mądrości i mocy swojej oraz wiekuistego obrazu swego; doskonały doskonałego rodziciel, Ojciec jednorodzonego Syna. Jeden [jest] Pan, jeden z jednego, Bóg z Boga, odbicie i obraz Bóstwa, Słowo skuteczne, mądrość ogarniająca istotę wszechrzeczy i moc sprawcza całego stworzenia. Prawdziwy Syn prawdziwego Boga, niewidzialny z niewidzialnego, niezniszczalny z niezniszczalnego, nieśmiertelny z nieśmiertelnego; wiekuisty z wiekuistego. I jeden Duch Święty, z Boga mający substancję, który za sprawą Syna ukazał się ludziom; doskonały obraz doskonałego Syna, życie — żyjących przyczyna, źródło święte, świętość dająca uświęcenie; w Nim się objawia Bóg Ojciec, który jest ponad wszystko i we wszystkim, oraz Bóg Syn wszystko przenikający. Trójca doskonała, o wspólnej chwale, wieczności i panowaniu, niepodzielna i niezmienna. Niczego nie ma w Trójcy stworzonego bądź służebnego ani nic dodanego, to znaczy czegoś, czego nie było przedtem i co by nadeszło potem. Tak więc ani Ojciec nie był pozbawiony kiedykolwiek Syna, ani Syn Ducha Świętego, lecz [pozostaje] zawsze ta sama niezmienna Trójca. Wyznanie wiary Euzebiusza z Cezarei (ok. 300) Wierzymy w jednego Boga Ojca wszechmogącego Stworzyciela wszystkiego, co widzialne i niewidzialne. I w jednego Pana [naszego] Jezusa Chrystusa, Słowo Boże, Boga z Boga; światłość ze światłości, żywot z żywota, Syna jednorodzonego, pierworodnego wszelkiego stworzenia, zrodzonego z Ojca przed wszystkimi wiekami. Przez Niego wszystko się stało, a On dla naszego zbawienia przyjął ciało i wśród ludzi obcował. Cierpiał mękę, a trzeciego dnia zmartwychwstał. Wrócił do Ojca [na niebiosach] i przyjdzie znów w chwale, aby sądzić żywych i umarłych. Wierzymy także w jednego Ducha Świętego. Read more about Strzeszczenie wiary w symbolach (2) - Symbole wschodnie przednicejskie Niech Twoje Tak O Maryjo, niech Twoje "TAK" powiedziane Bogu w chwili Zwiastowania przypomina nam, że musimy odpowiadać coraz bardziej wspaniałomyślnie na plany, jakie ma wobec nas Pan. Spraw, by nasze życie było odzwierciedleniem Twojego przykładu: żabyśmy i my także otworzyli się na działanie Ducha Świętego dzięki naszemu stałemu zwracaniu się ku Chrystusowi, dzięki naszej czystości, ubóstwu i posłuszeństwu w nieustającym odkrywaniu na nowo naszego powołania i posłannictwa w Kościele. Amen. Read more about Niech Twoje Tak Panie Panie, dozwól nam znaleźć w ofierze Eucharystii źródło naszej duszpasterskiej miłości. Niech nasza duchowość będzie związana z Eucharystią. Z niej pozwól nam czerpać siłę do ofiarowania naszego życia razem z Twoim, Najwyższy Kapłanie i Ofiaro zbawienia. Poprzez ofiarę Eucharystii niech się potwierdzi i wzmocni przyrzeczenie naszego dziewictwa, tak by żadna rzecz na świecie nie odwiodła nas od drogi prowadzącej do Ciebie. Amen Jan Paweł II Read more about Panie Wsłuchajmy się w słowa... Wsłuchajmy się w słowa Pana naszego Jezusa Chrystusa, który mówi: Podnieście oczy i popatrzcie na pola, jak bielają na źniwo. Żniwiarz otrzymuje już zapłatę i zbiera plon na życie wieczne, tak iż siewca cieszy się razem ze żniwiarzem. (J 4, 35-36). I prośmy Go, prośmy z całego serca o to żniwo, tak jak On prosił Samarytankę o wodę życia, wodę na życie wieczne. A patrząc na pola, jak bielają na żniwo, wiemy, że potrzeba żniwiarza, tak jak wcześniej potrzebni byli siewcy. I mówmy do Chrystusa, który nas odkupił swoją Krwią: Panie, oto jestem! Przyjmij jako siewcę i żniwiarza Twojego Królestwa; Panie, oto jestem! Poślij robotników na żniwo. Poślij robotników na swoje żniwo. Read more about Wsłuchajmy się w słowa... O Maryjo! O Maryjo, Matko Miłosierdzia, czuwaj nad wszystkim, aby nie był daremny Krzyż Chrystusa, aby człowiek nie zagubił drogi dobra, nie utracił świadomości grzechu i umiał coraz głębiej ufać Bogu "bogatemu w miłosierdzie", by z własnej woli spełniał dobre czyny, które Bóg z góry przygotował i w ten sposób żył "ku chwale Jego majestatu". Jan Paweł II Read more about O Maryjo! Panie Jezus Panie Jezus, Dobry Pasterzu, który złożyłeś w ofierze swoje życie, żeby wszyscy mogli mieć życie, obdarz nas, wspólnotę wierzących rozproszonych po całym świecie, obfitością Twego życia i uczyń zdolnymi do świadczenia o nim i przekazywania go innym. Panie Jezus, obdarz szczodrze swym życiem wszystkie osoby konsekrowane, które poświęciły się Tobie, w służbie Kościołowi, uczyń je szczęśliwymi w poświęceniu. Niech ich przykłąd otworzy inne serca, by usłyszały Twoje wezwanie i podążyły za nim. Panie Jezsu, obdarz hojnie swym życiem chrześcijańskie rodziny, żeby mogły być gorliwe w wierze i służbie Kościołowi, sprzyjając tym samym rodzeniu się i rozwojowi nowych powołań kapłańskich i zakonnych. Panie Jezu, obdarz szczodrze swoim życiem wszystkich ludzi, zwłaszcza młodych mężczyzn i kobiety, których wezwałeś na swoją służbę; oświec ich decyzję, pomóż w trudnościach, podtrzymuj w wierze, obdarz ich gotowością i odwagą ofiarowania swego życia, za Twoim przykładem, żeby inni mogli otrzymać życie. Read more about Panie Jezus Usłysz nasze wołanie Panie Jezus, usłysz nasze wołanie: - poprzez swego Ducha odnów swój Kościół, żeby mógł z coraz większą płodnością ofiarowywać światu owoce Twego Odkupienia; - poprzez swego Ducha umocni w ich świętych przyrzeczeniach tych, którzy poświęcili swoje życie Twojemu Kościołowi: w kapłaństwie, w diaknonacie, w życiu zakonnym, w instytutach misyjnych, w innych formach życia konsekrowanego; Ty, który wezwałeś ich do swojej służby, uczyń ich doskonałymi współpracownikami w dziele zbawienia; - poprzez swego Ducha pomnażaj powołania do swojej służby: czytasz w sercach i wiesz, że wielu jest zdolnych pójść za Tobą i pracować dla Ciebie; daj młodzieży, a także innym ludziom, wielkoduszność konieczną, by przyjąć Twoje wezwanie; siłę, aby mogli zaakceptować wyrzeczenia, które się z nim wiążą; radość dźwigania krzyża łączącego się z doskonałym wyborem, tak jak Ty go dźwigałeś w pewności Zmartwychwstania. Modlimy się do Ciebie, Panie Jezu, wraz z Twoją Najświętszą Matką Maryją, która była obok Ciebie w godzienie Twej Odkupieńczej Ofiary. Modlimy się do Ciebie o Jej wstawiennictwo, żeby wielu spośród nas, także dzisiaj, miało odwagę i pokorę, wiarę i miłość, by odpowiedzieć "tak", jak Ona odpowiedziała, gdy została wezwania, by współpracować z Tobą w misji powszechnego zbawienia. Niech się tak stanie! Read more about Usłysz nasze wołanie Strzeszczenie wiary w symbolach (1) - Najstarsze symbole chrześcijaństwa Najstarsze wyznanie wiary (Wierzymy) w Ojca panującego nad wszechświatem i w Jezusa Chrystusa, i w Ducha Świętego, i w święty Kościół, i w odpuszczenie grzechów. Drugi Symbol Drugi Symbol, także jeden z najstarszych (grecki), odczytujemy z papirusu znalezionego w Der-Balyzeh (Górny Egipt). Papirus ten z VI wieku przedstawia liturgię z połowy IV wieku, lecz Symbol prawdopodobnie sięga II stulecia (DACL 11. 2 col. 1884): Wierzę w Boga Ojca wszechwładcę i w jednorodzonego Syna Jego Pana naszego Jezusa Chrystusa, i w Ducha Świętego, i w ciała zmartwychwstanie, [jak wierzy] święty Kościół katolicki. Najstarsze wyznanie wiary ormiańskie Najstarsze wyznanie wiary ormiańskie (IV w.) mogło się dostać z Palestyny do Armenii przez Kapadocję (Hahn, nr 137). Wierzymy w przenajświętszą Trójcę, Ojca, Syna i Ducha Świętego, w zwiastowanie Gabriela, w narodzenie Chrystusa, w chrzest, w Mękę i Krzyż, w trzydniowe pogrzebanie, w zmartwychwstanie, w chwalebne [?] wniebowstąpienie, w umieszczenie po prawicy Ojca, w groźny powrót. Skład apostolski Według wielowiekowego podania Apostołowie Chrystusa przed rozejściem się w różne strony świata dla głoszenia ewangelii mieli uzgodnić punkty swojego nauczania (Rufin z Akwilei - PL 21, 337). w. Ambroży również jest tego zdania (list synodu mediolańskiego do papieża Syrycjusza w 390 r. - PL 16, 1174) i podkreśla liczbę 12 artykułów odpowiadającą 12 Apostołom. PL 39, 2189 podaje kazanie z VI wieku przypisywane św. Augustynowi, którego autor twierdzi, że każdy Apostola układał jeden z artykułów. Przyjmowano tę pobożną legendę aż do Soboru Florenckiego, kiedy Marek z Efezu objaśnił łacinnikom, że ta forma Symbolu na Wschodzie nie istnieje. Krytyka historyczna udowodniła, że dzisiejsza forma „Składu apostolskiego” nie może sięgać wyżej niż ostatnie dziesięciolecia II wieku. Sto lat żmudnych poszukiwań uczonych (zob. J. de Ghellinck, „Patristique et Moyen-Age” t. I) pozwala jednak stwierdzić, że zasadnicza treść Symbolu sięga czasów apostolskich. Etapy jego uformowania podaje Denzinger-Schonmetzer (Dz. 1963) s. 20-29. Obecna jego forma jest formą rzymską z VI w. Ale tekst znajduje się już prawie dosłownie w liście Marcelego z Ancyry do papieża Juliusza I z at 337 341, jak to podaje Epifaniusz („Panarion”, Her. 72 - PG 42, 385). Tak samo Rufin („Expositio in Symbolon” - PL 21, 344 B, 356 A, 381 A) pozwala odtworzyć nasz tekst. Oksfordzki rękopis Dziejów Apostolskich z VI w. — „codex Laudianus” — podaje ten sam tekst na zakończenie. Jest to jeden z trzech zasadniczych Symboli Kościoła zachodniego, oficjalnie używany przy udzielaniu chrztu. Wierzę w Boga Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi. i w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego; narodził się z Maryi Panny. Umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion; zstąpił do piekieł. Trzeciego dnia zmartwychwstał. Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego. Stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny. Read more about Strzeszczenie wiary w symbolach (1) - Najstarsze symbole chrześcijaństwa Modlitwa Pańska Gdy uczniowie prosili Chrystusa: "Panie, naucz nas modlić się" (Łk 11,1), On odpowiedział: Kiedy się modlicie mówicie: Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się Imię Twoje; przyjdź królestwo Twoje; bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj; i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom; i nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego. Amen. Read more about Modlitwa Pańska Pages

Czytania z dnia2022-07-26 - Wtorek. Wspomnienie św. Joachima i Anny, rodziców Najświętszej Maryi PannyRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-07-27 - ŚrodaRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-07-28 - Czwartek. Dzień Powszedni albo wspomnienie św. Sarbeliusza Makhluf, prezbiteraRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-07-29 - Piątek. Wspomnienie św. Marty, Marii i ŁazarzaRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangeliaEwangelia A 2022-07-30 - Sobota. Dzień Powszedni albo wspomnienie Najświętszej Maryi Panny w sobotę albo wspomnienie św. Piotra Chryzologa, biskupa i doktora KościołaRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia Partnerzy Polecane linki Update Required To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin. Akt wiary Wierzę w Ciebie, Boże żywy, W Trójcy jedyny, prawdziwy. Wierzę, coś objawił Boże, Twe słowo mylić nie może. Akt nadziei Ufam Tobie, boś Ty wierny, Wszechmocny i miłosierny. Dasz mi grzechów odpuszczenie, Łaskę i wieczne zbawienie. Akt miłości Boże, choć Cię nie pojmuję, Jednak nad wszystko miłuję. Nad wszystko, co jest stworzone, Boś Ty dobro nieskończone! Akt żalu Ach, żałuję za me złości, Jedynie dla Twej miłości. Bądź miłościw mnie grzesznemu, Do poprawy dążącemu. Panie Jezu Chryste, Synu Boga, Zbawicielu zmiłuj się nade mną, grzesznym. Jezu cichy i pokornego serca uczyń serca nasze według serca Twego. O Maryjo bez grzechu poczęta módl się za nami którzy się do Ciebie uciekamy Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, obdarz nas pokojem Któryś za nas cierpiał rany Jezus Chryste zmiłuj się nad nami Najświętsze Serce Jezusa zmiłuj się nad nami. Panie, ratuj! Jezu, ufam Tobie Jezu, kocham Ciebie Panie, pomóż mi Wsparcie Zostań naszym Patronem Modlitwa na dzisiajModlitwa do Bł. Honorata o odkrycie powołaniaModlitwa do św. Jana Pawła IIModlitwa za rodziców 4 Rozważania nt. Litanii Loretańskiej Dzień 1 Dzień 2 Dzień 3 Dzień 4 Dzień 5 Dzień 6 Dzień 7 Dzień 8 Dzień 9 Dzień 10 Dzień 11 Dzień 12 Dzień 13 Dzień 14 Dzień 15 Dzień 16 Dzień 17 Dzień 18 Dzień 19 Dzień 20 Dzień 21 Dzień 22 Dzień 23 Dzień 24 Dzień 25 Dzień 26 Dzień 27 Dzień 28 Dzień 29 Dzień 30 Dzień 31 Zobacz całośćAktualności2021-05-03 Gotowe są już kolejne księgi Starego Testamentu, a są nimi: Księga Nahuma Księga Habakuka Księga Sofoniasza Księga Aggeusza Księga Zachariasza Księga Malachiasza 2021-04-27 Dostępna jest już również Księga Micheasza. Zapraszamy. 2021-04-27 Zapraszamy do wysłuchania Księgi Jonasza. 2021-04-23 Mamy jeszcze na dziś Księgę Ozeasza dla Was. Owocnego słuchania. 2021-04-23 Kolejna księga Starego Testamentu gotowa, oto Księga Daniela. Zapraszamy.

Tag: Akt miłości. Akty cnót Boskich. 5 maja 2019 8 czerwca 2020 · Akt nadziei. Ufam Tobie, boś Ty wierny, wszechmocny i miłosierny, dasz mi grzechów

Pobierz zestaw ćwiczeń interaktywnych i do wydruku. Dowiedz się więcej. Rozmnożenie chleba - Rozmnożenie chleba - Rozmnożenie chlebów - Test do rady - Córka Jaira - kl.2 - Modlitwa "Ojcze nasz" - wpisz brakujące słowa.